6 abr 2009

Korkusuz



Como si lo hubise perdido todo, como si una ceguera instantanea hubise llegado a mi vida y no pudiese ver ni entender nada.

¡Qué horrible es el miedo! El miedo al vacio, a la nada. A querer y no poder. A sentir que no merece la pena. A ver que todo se acaba. A no enterderte...

¡Qué horrible es morir... ahogandote de aire! Sentir que crujen los rincones malditos. Esos que habías olvidado. Esos que habias sepultado bajo millones de falsas sonrisas. Esos que ahora producen un sonido claustrofobico que hace que quieras arrancarte las entrañas...

Sólo se que necesito que me cojas la mano...



Ez te híz dìkim...

5 comentarios:

Multe dijo...

Sea lo que sea lo que pasa por esa cabeza, quieras o no quieras contarlo, yo estaré aquí para todo, sin condiciones (como decía Jorge Bucay).

Un beso mi niña, espero no morir sepultada en estos días. Te quiero :(

Sert Taş dijo...

Aishhh pequeña comunista!!!

Lo mismo digo. Aqui y sin condiciones!! (como dice Isa... no se si te lo he contado alguna vez... pero Cristo aqui en Turquía se llama asi...)

Çok öptümmmm

p.d.: a ti no hay terremoto que te sepulte!! como a fidel! :)

Nube Negra dijo...

¿Estás bien?

Besos y ánimo!

Sert Taş dijo...

Ni bien ni mal. Digamos que estoy.
:)

asu dijo...

BEN SENİ COOOKK SEVİYORUM

EZ GELEKİ HIŞTE DIKIM....

TQ...


MIN BERİYA TE KİRİYE.....

ASUMAN